Garai bitxiak bizi ditugu. Edo garai bitxiek bizi gaituzte. Elkarlan eta elkartruke basatiaren aroak. Gainjartze eta erremixarenak, jaitsi eta igotzearenak, kopiatu eta sortzearenak.
Aldi estrainoa da gurea. Konturatzen garena baino gehiago. Ohitu egin gara informazioaren zurrunbilo nahaspilatsu eta azeleratu honetara. Normala da guretzat, honetara jaurtikiak izan baikinen aspaldi.
Baina noiz edo noiz, gure denboraren arrarotasunari aurre egitea beste erremediorik ez dugu. Laneko kideek behin ta berriz katutxo ustez dibertigarrien en argazkiak bidaltzen dizkizutenean, “hor kanpoko” porno bizarroarekin, sare subsubkultura berriekin… eta Xabier Aramendiren azpidatziekin. Bat-batean estrainoaren tasuna gure aurrean paratzen zaigu eta begietara begiratzen diogu. Nietzscheren amildegiak nola.
Azpitituluak, subtituluak, azpidatziak. Euskaraz. Euskaraz edo. Euskarak berak perretxiko eskukada pare bat jan izan balitu bezala. Euskara Haluzinagarrian. Heuskaraz, hatxez.
Hazpitituluak edo hazpidatziak
Algortako Leizarrageraren aldekoen eta Hondarribiko Iluministen krutwigera meritokratikoaren antzera, euskara paralelo batean idatzitako azpidatziak. Zientzia fikziozko euskaraz. Denbora lerro bat, gurea ez dena baina gurean dagoena. Ilargiaren alde iluneko euskara ezinezkoa.
Saioa jaisteko sakatu HEMEN.
