Gaurkoan okelatarako abereak hazteak dituen ondorioez mintzatu gara, batez ere ugaztunak direnak eredu industrialaren eredupean hazten direnean. Animalien sufrimendua, uren kutsadura, CO2 eta metano isuriak, baserri txikiekiko lehia desorekatua… Espainiako kontsumo ministro Alberto Garzónek, asmo onarekin, hainbeste okela ez jateko eta okela prozesatuak osasunarentzat kaltegarriak izan zitezkeela esan zuenean polemika sortu zen. Ondoren, abelzaintza industriala kritikatu zuen eta gauza bera gertatu zen, izan ere, pernandokeria ugari entzun behar izan genituen, gehiago alderdien arteko sokatiran, propaganda eta zarataren bidetik, argudiaketa zintzoarena baino: Pedro Sanchezek txuleta bere puntuan gustatzen zaiola, PPkoak ezkerra baserritarren aurka dagoela… Txuletak oraingo kopuru eta prezioetan jatea ez da posible izango irizpide ekologiko jasangarrien arabera. Abelzaintza jasangarria eginez gero, txuletak orain baino gutxiago, garestiagoak eta osasungarriagoak izango dira. Luxuzkoak bihurtuko dira, hala ere, eta eredu ekonomiko honetan pobreek ez dute aukerarik txikiena izango dastatzeko. Horrek beste eztabaida batera garamatza, elikagaien bidezko ekoizpenaz gain, bidezko banaketa ere mahai gainean jarrita.
Deskargatu hemen.
